Κύριοι μου καλοί, με πληρώνετε εδώ
και σας κάνω όλα τα γούστα
Και μου ρίχνετε πεντάρες και σας λέω «φχαριστώ»
Στο φτηνό ξενοδοχείο, στη φτηνή την προκυμαία
Και δεν ξέρετε σε ποια μιλάτε....
Και δεν ξερετε σε ποιαν μιλατε...
Μα ένα βράδυ, βουητό στο λιμάνι
Κι όλοι λεν: «τι βουητό είναι αυτό;»
Και αλλάζω τρα σεντόνια και γελάω
Και όλοι λέν: «αυτή, γιατί γελάει;»
Και ένα μαύρο καράβι
Με πενήντα κανόνια
Στο λιμάνι έχει μπει...
[Η Τζένη των πειρατών, από την όπερα της πεντάρας, του Μπέρτολντ Μπρεχτ]
Ναι! Η ελπίδα έρχεται...
Όχι όμως από αυτούς που καπηλεύτηκαν το όνομα της, για να αρπάξουν την εξουσία. Και προπαντός όχι από αυτούς που κατόρθωσαν να διαλύσουν μια χώρα μέσα σε έξη μόνο μήνες, αφού πρώτα την τραυμάτισαν θανάσιμα μοιράζοντας ιθαγένειες σε εκατοντάδες χιλιάδων λαθρέποικους και λαθροεισβολείς.
Όχι. Η ελπίδα δεν έρχεται από τους εντολοδοχους των αφανών αμερικανοσιωνιστικών κογκλάβιων.
Η ελπίδα έρχεται από εκείνους τους νέους, που σε κάθε μεταβατική εποχή τους έλεγαν "αλήτες", ακριβώς επειδήσχίζανε μπροστά στα μάτια των σαστισμένων μικροαστών, τα φαντασιακά εχέγγυα της πλαστής τους ευημερίας και ασφάλειας.
Αυτοί έφερναν την ανατροπή, γιατί αυτοί ήσαν οι εκτός.
Ποιος άκουσε ποτέ τους βολεμένους να ανατρέπουν τις βολές τους;
Ναι! Η ελπίδα έρχεται.
'Ενα μαύρο καράβι, με μαύρα κανόνια, στο λιμάνι έχει μπει...
Η ελπίδα κύριοι μου καλοί, έρχεται από μαύρα καράβια. Από άντρες ταξιδεμένους στο ανέφικτο και μαθημένους στα χούγια των ανέμων.
Η ελπίδα καλοί μου βολεμένοι των μνημονίων, έρχεται από άντρες που φοράνε μαύρα, όχι επειδή πενθούν - αλλά επειδή εχουν αρχίσει μια παρτίδα σκάκι με τον θάνατο. Κι όπως στη έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν, ξέρουν καλά μέσα τους, πως όταν εσύ συγκρουεσαι με τον Χαρο, δεν περιμένεις να γλιτώσεις.
Περιμένεις όμως εξαιτίας της δικιάς σου καταδικασμένης πάλης, να γλιτώσει μια μάνα μ ένα παιδί...
Περιμένεις, εξαιτίας του δικού σου, έτσι κι αλλιώς χαμένου παρόντος, να γλιτώσεις το Μέλλον...
Φασίστες τους είπατε;
Ένα μαύρο καράβι με λευκή την ελπίδα στα ξάρτια του, εχει ριξει αγκυρα απεξω απο τα μπουρδελα σας.
Πείτε τους όπως θέλετε...
Δεν ήρθαν για να σώσουν τους πελάτες, ούτε τους νταβατζηδες σας. Ήρθαν για να σώσουν τις πουτάνες, που κάπου λησμόνησαν τα φτερα τους...
Ναι, ξέρω...
Νομίζετε ότι το πρόβλημα σας είναι το αν θα έχετε εβρόπουλα, για να καταναλώνετε κι άρα να υπάρχετε. Και ποιο σας είπε κυριοι μου καλοί, ότι ο κόσμος έκαμε τα μεγάλα του άλματα, επειδή λογάριασε τα μικρά σας καταναλωτικά όνειρα;
Ποιος σας είπε κυρίες μου αστραφτερες, ότι η υπαρξη στεριώνεται εδω χάμου στη γη, μέσα από την ατομική επιθυμία και το προσωπικό βόλεμα;
Δεν ακούτε εκεί έξω γενιές και γενιές νεκρών να φωνάζουν για το δίκιο τους;
Νομίζετε ότι πεθαναν, για να διαθετετε εσεις i-pad?
Μεσα απο τα συλλογικα οραματα ανελίσσονται οι πατριδες και χαρις στο συλλογικο αιμα, βανει ποδι το δικιο επι της γης.
Όχι. Το μαυρο καραβι μας δεν θα σας εξασφαλίσει λίγο περισσότερο χώρο στο σουπερ μαρκετ.
Το μαυρο καραβι μας ενδεχομενως να σας δωσει ενα μονοπατι για να πλησιασετε στο Ουρανιο Τοξο, αν ειστε εις θεσιν να το διακρινετε μεσα σ αυτη την καταχνια των προσδοκιων...
Και ξερετε κατι καλες μου κυριες και σεβαστοι μου κυριοι;
Δεν ειναι τα λεφτα σας, οι καταθεσεις σας, οι συνταξεις σας, τα επιδοματα σας και τα εβροφαντασματα σας, το προβλημα σας.
Το προβλημα σας ειναι οτι δεν εχετε ουτε συλλογικη Πιστη, ουτε συλλογικο ονειρο, ουτε συλλογικη ταυτοτητα.
Το προβλημα σας ειναι οτι βλεπετε να γαμανε τη συλλογικη μνημη σας κι εσεις ανοιγετε τα ποδια.
Αυτό πληρώνετε.
Κι όχι το ότι σας καμουν εκβιασμους οι ισχυροι του κοσμου...
Ναζίδες μας ειπατε;
Μπερδεψατε το μαυρο της ατομικής σας ψυχης, με το λευκό, το κατάλευκο των συλλογικών οραμάτων μας...
Ναι!
Η ελπιδα ειμαστε εμεις. Το μαυρο καραβι με τα μαυρα κανονια και τα χρώματα του ουρανιου τοξου, να χαραζουν πορεια στην πλωρη του.
Κρυφτειτε αν μας φοβαστε, κυριες και κυριοι μου καλοι...
Αλλα να ξερετε... Το μονο που κινδυνευει απο μας, ειναι οι αυταπατες σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου